30. අපේ දෙයියෝ අපි වැන්දා

කාලෙකට පස්සේ පොඩි නිවාඩුවකටත් එක්ක පොඩි මස්සිනාලගේ ගෙදර යන්න පිටත් උනා. මොනවා උනත්  නෑදෑයෝ ටිකත් බලලා එන්න එපැයි. ගෙට ගොඩවෙලා විනාඩි දහයක් යන්න හම්බු උනේ නැහැ කවුදෝ බවලතෙක් ඇවිත් මස්සිනාව හොයනවා.

“දීපාල් මල්ලි, හෙට යනවා නේද ජනාධිපතිතුමාව බලන්න?”

අම්මට සිරි. යකෝ ගිය පාර චන්දෙදි මයිත්‍රීට චන්දෙ දෙනවා වෙනුවට පලු පැලෙන්න බැන්න එකා… ජනාධිපති බලන්න යනවා…… මම හෙන අන්දොස්.

ඇස් කොනෙන් මා දිහා බැල්මට් එක දාලා මස්සිනා නිවුනු වොයිස් එකෙන් උත්තර දෙනවා,

“ඔව් අක්කේ. මමයි නෝනයි අම්මයි තුන්දෙනාම යනවා.”

මම ඉතින් පත්තරේ බලනවා වගේ බොරුවට ඇක්ට් කරන ගමන් කල්පනා කරනවා මුන්ගේ දෙපිටකාට්ටු වැඩ ගැන, යකෝ අඩුම ගානේ චන්දේ දුන්නා නම් හිතට දුක නැහැ. ආයෙම බවලතා කතාව පටන්ගත්තා.

“ඔව් මල්ලි. අපි ඔක්කොම ලෑස්ති වෙලා ඉන්නේ හෙට යන්න. එහෙනම් උදේ හයට බස් එක එනවා, මල්ලි ලෑස්ති වෙලා ඉන්න. දැක්කද ඊයේ මහනුවර සෙනග? කට්ටිය ගස් වලත් නැගලා. මට යන්න බැරි උනානේ අප්පා…” අක්කා ලවක් දෙවක් නැතිව වරුණ කියවනවා. දැන් නම් මගේ ඇන්ටනාව ටිකක් එජස් වෙන්න ගත්තා. එතකොටම අක්කා මාව දැකපි.

“කවුද දීපාල් මල්ලි මේ? යාළුවෙක්ද?”

“මේ අපේ පානදුරේ මස්සිනානේ අක්කේ.” පොරි කාපු රිලවා වගේ මස්සිනා උත්තර දෙනවා. හිනා කටක් දාපු අක්කා බුලත් කොලේ දික්කරපි මටත්.

“මල්ලිත් එහෙනම් හෙට එන්න අපිත් එක්ක මැදමුලනේ යන්න, අපේ ජනාධිපතිතුමාව බලන්න….” 

ඔන්න දැන් වැඩේ මීටර් උනා ටක්කෙටම. මස්සිනාලා සෙට් වෙලා තියෙන්නේ හෙට මැදමුලනේ දේවාලේ වදින්න. යන්නත් ඕනේ, කියන්නත් ලැජ්ජයි. වෙනදට සිම්බාබ්වේ බංග්ලාදේශ් ටෙස්ට් මැච් එකක්වත් නොබලා අත අරින්නේ නැති එකා හෙට තියෙන අපෙයි ඕස්ට්‍රේලියාවේ මැච් එකත් පුජා කරලා මේ ඉලව්වේ යනවා කිව්වම මට මාරම පුදුමයි. මොනවා උනත් පවුලේ උන්ගේ සතුටනේ. මමත් ඔළුව වනලා අක්කට හා කිව්වා මොකක්ද සිද්ධිය කියලා බලන්නත් එක්කම. අනික රුපියල් 750ට ට්‍රිප් එකක් සෙට් වෙන්නේ කොහෙද? එහෙන් කන්නත් දෙනවලුනේ.

උදේම පොඩ්ඩවත් අන්දගෙන ඔන්න ඉතින් ගමන පටන්ගත්තා. හිටගෙන යන්නත් සෙනග ලේලන්ඩ් බස් එකේ. දහම් පාසලකින් උස්සපු බංකු හතරක් පහක් හරහට දාලා සීට් පේලි අතරේ සීට් නැති උන්ට වාඩිවෙන්න. අපි කවදද වාදී උනේ බස් වල ට්‍රිප් යන්න. හිටගෙනම යන්න හදනකොට පොරක් ටෝක් එක දෙන්න ගත්තා.

“ඔය මල්ලිලා වාඩිවෙනවද? හයිවේ එකේ යනකොට බස් වල හිටන් යන්න තහනම්.” 

අරූ “හිටං” යන්න කියලා කිව්වේ නක්කලේටද මන්දා, මම ඇරෙන්න බස් එකම හිනා උනා. කොහොමින් කොහොම හරි ඉතින් කට්ටිය මැදමුලන දේවාලෙටත් ගියා මාව එළියේ තියලා.  ආයෙම යන්න ලෑස්ති වෙලා එද්දී අපේ නෑනට සතුට උතුරනවා. මං හිතන්නේ මස්සිනාට ගෙදරින් කැමැත්ත දුන්න දාවත් ඒ තරම් සතුටු මුහුණක් තිබිලා නැතිව ඇති.

“අපේ පොඩ්ඩා මම ගෙදරදී පාඩම් කරලා යැව්ව විදිහටම කිව්වා අනේ. තුවක්කු පත්තු වෙන්නේ නැතිව අපි ඉන්නේ ඔබතුමා හින්දයි ජනාධිපතිතුමනි කියලා.” 

පොඩ්ඩා ඉපදෙනකොට යුද්ධේ ඉවර වෙලා තිබුන නිසා පොඩ්ඩා කොහොමත් ඒක දැනගෙන හිටියේ නෑ නේද කියලා ඇහුවම අර ලස්සන මුහුණේ ගොරහැඩි රැවුමක් එනවා මම හොඳටම දැක්කා.

“ඔයාට ඉතින් ඒ මිනිස්සුව පේන්න බැහැනේ. කොච්චර හොඳද? මැඩම් පොඩ්ඩාගේ ඔළුවත් අත ගෑවා. නාමල් සර් පොඩ්ඩාගෙන් විස්තරත් ඇහුවා.” 

නෑනා පොඩ්ඩාගේ පැම්පර්ස් එක හදන ගමන් කිව්වා. මස්සිනා ගත්ත සෙල්ෆිය බලන්න ඕනේ කියලා මම එතනින් මාරු උනා. මස්සිනාව හොයන කොට මිනිහා දන්සලට ගිහින් කන්න. නෑනා කන්න ගියේ නැද්ද ඇහුවම හයිජින් ෂුවර් නැති නිසා ගෙදරින් හදන් ආපු සැන්ඩ්විච් කනවා කිව්වා.

කොහොමින් හරි ඔන්න වදෙන් පොරෙන් සෙට් එකම පටවන් ආයෙම ගම රට බලා එන්න පටන්ගත්තා. අනේ ඉතින් මග දිගට වරුණාව. කට්ටිය දැන්ම ඊළඟ චන්දෙට ලෑස්ති වෙනවා කියලා වගෙයි මට නම් හිතුනේ. කතා අහලා එපා වෙලා පැත්තකින් වාඩි උනා. එහා පැත්තේ සීයා මා එක්ක කතාවට වැටුනා. වංහුං අහලා අවසානේ  බැලුවම සීයා රස කතා ගුලාවක්. බයිලා අහලා අහලා එපා වෙලා හිටිය එකේ සුටින් සීයා ගේ රස කතා දෙක තුනක් අහන්න චාන්ස් එක ඇදුනා.

ඒ රස කතා ලබන සතියට...එතකම් මොනවද කියන්න තියෙන්නේ මේ මැදමුලන වන්දනාව ගැන…

ඔව්! අපි කතා කරමු!