14. මැඩ්රාස් කැෆේ, නවී පිල්ලේ සහ ආසියාවේ සත්තුවත්ත | Madras Cafe, Navi Pillai & the Zoo of Asia

මැඩ්රාස් කැෆේ චිත්‍රපටිය ගැන හැමෝම කණින් කොණින් පොඩ්ඩ පොඩ්ඩ හරි අහන්න ඇතිනේ. මේ චිත්‍රපටිය එලියට එන්න කලින් ඉඳලම තමිල්නාඩුවේ ලොකු විරෝධයක් ඇති උනා මේක අපේ ආණ්ඩුවට පක්ෂව හදපු චිත්‍රපටියක් කියලා. චිත්‍රපටියේ සම නිෂ්පාදකයෙක් වගේම ප්‍රධාන නළුවා හැටියට රඟපාන ජෝන් ඒබ්‍රහම් මිට සති දෙක තුනකට උඩදි එක්තරා මාධ්‍යකට කියලා තිබුනා මේ චිත්‍රපටිය හදන්න අපේ ජනාධිපතිතුමා මුදල් දුන්නා කියලා තමිල්නාඩු හාදයෝ ගෙනියන කතාව තනිකරම බොරුවක් කියලා.

www.idiva.com

කොහොමින් කොහොම හරි තමිල්නාඩුවේ විශාල විරෝධතා මැද්දෙම මැඩ්රාස් කැෆේ තිරගත කිරීම ආරම්භ උණා. කොටි හිතවාදියෝ කොහොමින් කොහොම හරි මේ චිත්‍රපටිය තිරගත වෙන එක නවත්තන්න උත්සාහ කළා. කොහොමින් කොහොම හරි ඊයේ මේ චිත්‍රපටිය එංගලන්තේ ප්‍රදර්ශනය තහනම් කරගන්න ඔවුන් සමත් උනා. මේ ඒ ගැන විස්තරේ.

ඒ අව් අස්සෙම එක්සත් ජාතීන්ගේ මානව හිමිකම් කොමසාරිස් නවනීදන් පිල්ලේ නෝනත් ලංකාවට ගොඩ බැස්සා. අප්‍රිකාවේ ඉපදිච්ච දකුණු ඉන්දීය සම්භවයක් ඇති මේ නෝනත් පහුගිය කාලෙම බලන් හිටියේ අපේ රටට කෙළවන්නේ කොහොමද කියලා. අපේ අයත් ඉතින් එයාට එන්න පාර කපලම දුන්නනේ. නවී පිල්ලේ නෝනා කියන්නේ එයා ආවේ විවේචනයට එහෙම නෙවෙයිලු. ඒක ඇත්ත! සද්ද වහලා ගිහින් හෙමිහිට පත්තු කරන්න වෙන්න ඇතිනේ එන්න ඇත්තේ. කොහොමින් කොහොම හරි තමිල්නාඩුව ප්‍රමුඛ සියළුම කොටි හිතවාදීන් දැන් ඉන්නේ මාරම චූන් එකේ වෙන්න ඕනේ.

http://www.thesleuthjournal.com

මේ හැම දෙයක්ම ඔළුවට වැටෙන අතරේ මිට මාස කිහිපයකට කලින් මම වෙනත් තැනක ලියපු පෝස්ට් එකක් ආයෙම බෙදාගන්න හිතුණා. අපිව පාලනය කරන්න එන, අපිට යහ පාලනය ගැන උගන්වන්න එන, අපේ ලොකු අයියා කියලා අපේම පාලකයෝ උඩින් තියාගත්ත ඉන්දියාව ගැන තමයි මේක ලිව්වේ. ඒකත් කියවලම යන්න.

ආසියාවේ සත්තුවත්ත!

http://paulkgillett.wordpress.com

අද (2013.03.07) උදේ වැඩට එන්න ලෑස්ති වෙන ගමන් එහෙන් මෙහෙන් හිරු ටීවී එකේ යන පත්තරේ විස්තරේට කණ පොඩ්ඩක් දාගෙන හිටියා. තමිල්නාඩුවේ කොටි හිතවාදියෝ මධුරෙයි වල මිහින් ලංකා කාර්යාලය පොඩි පට්ටම් කරපු කතාව, ගිනි තියාගත්ත දකුණු ඉන්දියානුවා මියගිය කතාව අස්සේ ජෙයලලිතා ජෙයරාම් නෝනා කියපු කතාවක් ගැනත් ඇහුනා. ඒ අම්මණ්ඩි කියනවලු ශ්‍රී ලංකාව සත්තු වත්තක් කියලා ප්‍රකාශ කරන්න කියලා. ජෙයලලිතට උත්තර දෙන්න විදේශ කටයුතු අමාත්‍යංශයක් තියෙන නිසා එයාලා ඒ වැඩේ හරියට (?) කරයිනේ. ඒ අතර අපිට සත්තුවත්ත කියන අයගේ මම දැකපු පොඩි පොඩි විනීත සීන් ටිකක් කියන්නයි මේ ලෑස්තිය.

www.elakiri.com

චෙන්නායි කියන්නේ තමිල්නාඩු අගනුවර. කාර්යාල වැඩකට මම එක වතාවක් දවස් තුනක් එහේ හිටියා. කාර් එකක් එක්ක රියැදුරෙක්ව කුලී පදනමට මට එහෙන් දුන්නා. මේ ඩ්‍රයිවර් හරි ෂෝක්. ඉංග්‍රීසි කොන්ජුම් කොන්ජුම් තෙරියුම්. ගොඩක් වෙලේට කතා කලේ හස්ත මුද්‍රාවෙන්, එහෙම නැත්නම් වචන දෙක තුනක් යොදපු ග්‍රාම්‍ය ඉංග්‍රීසියෙන්. මේ වැදගත් ඉන්දියානුවා කාර් එකේ සීට් ඔක්කොම තුවා වලින් ඔතලා තියෙන්නේ කුණු, දාඩිය ගෑවෙන එක වලක්වන්න. කාර් එකේ කාපට් එකට උඩින් පත්තර පිටු දාලා තියෙන්නේ මඩ, ජරාව ඇතුලට නො එන විදිහට. එතැනින්ම හිතාගන්න පුළුවන් කොහොම පරිසරයකද ඉන්දියානුවෝ ඉන්නේ කියලා.

 

ඔන්න මහ දවාලේ කුණු පිරිච්ච ටී නගර් පැත්තේ යනකොට ඩ්‍රයිවර් වාහනේ ටිකක් අයිනට කරලා නැවැත්තුවා. පිටකොටුවේ මේන් ස්ට්‍රීට් එකටත් වඩා ජනාකීර්ණ දෙනෝදහක් ගැවසෙන පාරේ තාප්පයක් අයිනට ගිය මිනිහා, පාරේ සෙනග ගැන වගේ වගක් නැතිව එහෙම්ම තාප්පෙට මුත්‍රා කළා. මිනිහා මූත්‍රා කරන තැනට අඩි පහක් විතර මෙහායින් ගණ දෙවියන්ගේ රූපයක් තාප්පේ ඇඳලා තිබුනා. දෙවියත් පාඩුවේ හිටියා. මගේ අවාසනාවට කැමරාව එලියට අදිනකොට වැදගත් ඉන්දියානුවා වැඩේ ඉවර කරලා අත කලිසමෙන් පිහිදාගෙන ආපහු ආවා. එහෙම්ම පාර පැන්න මෑන්ස් පාරේ දූවිලි කකා කෑම විකුණන පොරකගෙන් කෑම පාර්සලේකුත් අරන් කාර් එකට නැග්ගා.

http://www.chronicwriter.com

මම ඒ ගිය ගමන අහවර කරලා කාර් එකට එද්දි රියැදුරා කාර් එකේ සීට් එක උඩ තියාගෙන අර කෑම එක වළඳනවා. වැඩේ අහවර වෙනකම් මම ටිකක් එළියෙන් හිටියා තලු ගැහිල්ල නෑහෙන්න. හරි, කාලා ඉවරයි. ආයෙම කාර් එකට නැගලා ගමන ඇරඹුවා. කෑම එක හොඳද කොහෙද? මිනිහා ඕක් ඕක් ගගා එක දිගට උගුරෙන් රාම තෙල් අරින්න පටන්ගත්තා. ඔන්න පින්වතුනි අපිට සත්තුවත්ත කියන තමිල්නාඩුව! අනිත් රටවල්වල කේස් වලට අධෝ මුඛය ඉස් මුදුනේ තියන් බෙරිහන් දෙන මේ ඇත්තෝ තමන්ගේ රටේ ශ්‍රමිකයන්ට සළකන්නේ ඉතාම පහත් විදිහට. අපේ රියැදුරත් නූගත් කමේ ප්‍රතිමූර්තියක්. මිනිහගේ එකම වීරයා සිවාජි ද බොස්! උදේ පාන්දර ඉඳන් රෑ වෙනකම්ම කාර් එකට ජීවිතේ කැපකරන මේ ඉන්දියානුවාට තමන්ගේ මූලික සේවක අයිතිවාසිකම්වත් නෑ. අවසානෙදි මාව එයාපෝට් එකට ඇරලුවම මම දුන්න ඉන්දියානු රුපියල් පනහ මිනිහට ලක්ෂයක් වගේ.

 

චෙන්නායි එයාපෝට් එකේ රෑ තත්වයත් හරි වැදගත්. අපේ එයාපෝට් එක ඒ අතින් කොයි තරම් පිරිසිදුද, පිලිවෙළද, පොෂ්ද? රෑට හැමෝම කාඩ්බෝඩ් කෑල්ලක් හරි, පත්තර පිටුවක් හරි එලාගෙන අහුවෙච්ච තැනක දොයි. එයාපෝට් එක ඇතුලේ තියෙන කාර්යාල, වෙළඳසැල් වල වැඩ කරන සේවකයොත් ඒ වගේම බිම වැටිලා නිදි. තුන්වැනි ලෝකය හොඳටම පේන තැන එතැන. ඒ වගේම තමා කට්ටිය කෙළ ගහන්න ගියාම. ඉන්න තැන මොකක් උණත් ක්‍රාස් ගාලා කෙළ තලි පිටින් වටේම අත අරිනවා. අපිද සත්තුවත්ත?
 

වතාවක් කර්ණාටක ප්‍රාන්තයේ බැංගලෝර් වල දුම්රිය පොලක අපි ඉන්නවා. සෙනග ට්‍රේන් එක එනකම් දුම්රිය වේදිකාවේ කරවැල් කොක්කු වගේ බෙල්ල දික් කරන් බලන් ඉන්නවා. මේ අතර සාරියක් ඇඳගත්ත ටිකක් මැදිවියේ ගෑණු කෙනෙක් හිටියා වේදිකාවේ අපි හිටපු කෙලවර කිට්ටුව. එක පාරටම මේ ගෑණු කෙනා හිටගෙනම තමන්ගේ කකුල් දෙක දෙපැත්තට පළල් කළා. පතුල් දෙක අතරින් මතු උන සුළු දිය ගඟුල ගිනියම් පොළව දිගේ රන් පැහැයට දිලිසෙමින් ගලා බසින කොට අපි මූණට මූණ බලාගත්තා.
 

මුම්බායි කියන්නේ ඉන්දියාවේ වෙළඳ අගනුවර. බන්ද්‍රා, ජූහූ වගේ මුහුද කිට්ටු ලස්සන තැන් කිහිපයක එයාලගේ සිහින වීරයෝ මාළිගා හදන් ඉද්දි මිලියන 21කට අධික ජනතාවක් මුම්බායි නගරයේ නින්දිත විදිහට ජීවත් වෙනවා. ගුවන් යානය මුම්බායි ගුවන් තොටට ගොඩ බස්සනකොට පලවෙනි පාරට යන ඕනේ කෙනෙක්ට හිතෙන්නේ ගුවන් යානය දැන් දැන් මුඩුක්කුවක වදීවි කියන හැඟීම. ඒ තරම් මුඩුක්කු වටේ පිටේ. සමහර මුඩුක්කු තට්ටු දෙකටත් හදලා. තමන්ගේ හිඟනකම SLUMDOG MILLIONAIRE චිත්‍රපටිය දිගේ ඩැනී බොයිල් ලෝකෙට පෙන්නුව එක ගැන මළ පැන්න ඉන්දියානුවෝ අද මුඩුක්කු පෙන්නලා ආදායම් හොයන්න පටන් අරන් තියෙන්නේ. කවුද සත්තු?

දන්න කියන තුන්දෙනෙක්ගෙ මාලිගා සමග අනිත් අයගේ වටපිටාව
මං ගත්ත පින්තූර

පාරේ යන වාහන දිහා බැලුවොත් හැමෝටම පේන විශේෂ යමක් තියෙනවා. ඒ තමයි එයාලා පැති කණ්නාඩි භාවිතා නොකරන වග. ගොඩක් වාහන වල පැති කණ්නාඩි වහපු ගමන්. තව බහුතරයක් ඒවා ගලවලා. යතුරු පැදි, ත්‍රීවිල් වල ඇත්තෙම නෑ. පාරේ යන එන කොට සංඥා දීම, මාර්ග සංඥා පිළිපැදීම ගැන වගේ වගක් නෑ. හෝන් එකේ බලේට තමයි වාහනය ඉස්සරහට යන්නේ. මෝටර් සයිකල් වල හෙල්මට් ඇත්තෙම නෑ. සමහර ප්‍රාන්ත වල නම් පදින එකා හෙල්මට් එක දාන්න ඕනෙලු. කර්ණාටක, තමිල්නාඩු සහ මහාරාෂ්ට්‍රා ප්‍රාන්ත තුනේදීම එකෙක්වත් හෙල්මට් දාගෙන හිටියේ නෑ.නීතිය වල් වැදුන තැනක ඉඳන් වෙන සත්තු ගැන කොහොම කතාකරන්නද?
 

තව ගොඩක් දේ තියෙනවා ලියන්න. නමුත් වෙලාව මදි. මේ දේවල් මෙහෙම වෙන්න අපේ පාලකයෝ,  එයාලා පත් කරලා යවපු විදේශ නිළධාරිනුත් වග කියන්න ඕනේ. පුංචි උදාහරණෙකින්ම ඉවර කරන්නම්. මුම්බායි රට තොට බලන්න ගිය ටැක්සිය එලෙව්වේ රාජ් කියලා තමිල්නාඩුවේ දෙමළ ජාතිකයෙක්. රාජ්ගේ සීයා යාපනයේ ඉඳලා යුධ කලබල අස්සේ තමයි තමිල්නාඩුවට පැනලා ගිහින් තිබුනේ. මේ නූගත් රියැදුරා ලංකාව ඇහැට දැකලත් නෑ. ඒ උනාට මිනිහගේ වීරයා තමයි නන්දිකඩාල් වලදී වෙඩි කාලා මැරිච්ච පිරුබාහරන්. මම සිංහල කිව්ව ගමන් රාජ් මුලින්ම කැළඹුනා. රාජගේ සේවා කාලය ඇතුලේ වැඩ කරන්න සිද්ධ වෙච්ච මුල්ම සිංහල මිනිහා මම. ගමන ඉවර උණාම රාජ් මට කියනවා, සිංහල මිනිස්සු නපුරු, ජරා ජාතියක් හැටියට තමයි මෙච්චර කල් හිතන් හිටියේ. ඒත් දැන් එහෙම නෙවෙයි කියලා හිතෙනවා කියලා. කොච්චර සමීපකමක් ඇති උනාද කියනවා නම් රාජ් මට එයාගේ පවුලේ උදවිය පවා අඳුන්වලා දුන්නා. පෝලියෝ නිසා ආබාධිත වෙලා ඉන්න රාජ්ගේ නංගි සැරින් සැරේ කතා කරලා රට තොට බලන ගමන තව තව හොඳ එකක් බවට පත් කරලා දුන්නා.

කාගෙද එතකොට වරද? මගේද? රාජ්ගෙද? අපිව ඇහැටවත් දැකලා නැතිව විරෝධය පාන තමිල්නාඩු මිනිස්සුන්ගෙද? එහෙම නැත්නම් මේක කියවන අපේ කට්ටියගෙද? මට හිතෙන්නේ තාමත් අපි ශ්‍රී ලංකාව ගැන, සිංහලයා ගැන අනෙත් ජාතින්ට හරියට තේරුම් කරලා දෙන්න අපොහොසත් වෙලා කියලයි. ඒක කරන්න ඕනේ කට්ටිය ඒ රස්සාව හරියට නොකරන නිසා තමයි ජෙයලලිතලා, වයිකෝලා, නැදුමාරන්ලා අද තමිල්නාඩුව සහ සමස්ත ඉන්දියාවම අපිට සත්තුවත්ත කියන තැනට ගෙනල්ලා තියෙන්නේ.