38. ඉස්කෝලෙට සපත්තු....

සෙනසුරාදා උදේ පටන්ගන්නේ ඔෆීස් යනවටත් වඩා වැඩ ගොඩක් කරගන්නයි. උදේ අට නවය වෙනකොට පොඩි එකාව නිදිකරලා අම්මට බලාගන්න කියලා දෙන්නම බයිසිකලේ නැගලා ටවුමට පදින්නේ සතියට ඕනේ කරන එළවළු, මාළු හා අනෙක් අඩුම කුඩුම ටික ගන්නයි. ඔහොම පැයක් දෙකක් ගත කරලා ත්‍රීවිල් එකක බඩු DIO එකේ පටවන් දෙමහල්ලෝ ඉක්මණට ගෙදර එනවා දඟ කොළුවව අම්මට තනියෙම ආම්බාම් කරන්න අමාරු නිසා.

ගෙදර ඇවිත් අත පය හෝදගෙන බඩු ටික අඩුක් කරලා, දරුවට යෝගට් එකක් කවලා මමත් උදේට කන්න කඩල ටිකක් බෙදාගත්තා විතරයි, ඔන්න කවුදෝ මන්දා ගේට්ටු පියන ටං ගාලා පන්නපි. මහන්සි අරින්නවත් නොදී කවුද වධ දෙන්න එන එකා කියලා බැලුවම කළු වෙච්ච, තෙහෙට්ටුවෙන් පිරුණ පුංචි දුවෙකුගේ මූණක්….

“මහත්තයා, පොඩි උදව්වක් කරන්න පුළුවන්ද?"

අර විඩාපත් බැල්ම එක්කම පුංචි එකී මගෙන් ඇහුවා. මහත්තයා කියනකොටම මගේ පපුව දාලා ගියා.

“ඇයි දුවේ, මොකක්ද ඔයාට ඕනේ උදව්ව?”

“මට ඉස්කෝලේ යන්න සපත්තු දෙකක් ගන්න පොඩි ආධාරයක් කරන්න පුළුවන්ද?”

එතකොටම එතනට ආපු ඩොටීයි අම්මයි මමයි තුන් දෙනාම මුණට මුණ බලාගත්තේ හිතට දැනුන දුක කියාගන්න බැරිව. පොඩි දුවෙක් සපත්තු දෙකක් ගන්න ගෙන් ගෙට ගිහින් සල්ලි ඉල්ලනවා කිව්වම…

“සල්ලි එකතු කරන්න ඕනේ නෑ. අපි ඔයාට සපත්තු දෙකක් අරන් දෙන්නම්….” 

එහෙම කිව්ව අපි ඒ දරුවට ගෙයින් වාඩිවෙන්න කියලා කකුලේ මිමි ගත්තා හවස් අතේ සපත්තු දෙකක් ගෙනත් දෙන්න. ඒ අතර ඩොටී පොඩි එකාට එකතු කරපු, පොඩි එකාට හම්බු වෙච්ච පැන්සල්, පොත්, මකන කෑලි, ප්ලැටිග්නම්, පාට කූරු ජාති ලස්සන බෑග් පොඩ්ඩකට දාලා දරුවා වෙනුවෙන් ලෑස්ති කළා.

“පුතා උදේට කාලද ඉන්නේ?"

අම්මා අහපු ප්‍රශ්නෙට උත්තර නොදීපු පොඩි එකී ලජ්ජාවෙන් බිම බලාගත්තා. උත්තරේ තේරුම්ගත්ත අපි ටක් ටක් ගාලා ඒ දරුවට උදේ හදපු කඩල කන්න ලෑස්ති කළා. කඩල කාලා ඉවර උනාම ආනමාළු කෙසෙල් ගෙඩියකුයි බිස්කට් දෙකකුයි දරුවා ලඟින් තිබ්බා. කෙහෙල කාපු පොඩි එකී බිස්කට් දෙක ඔතාගන්න කොළ කෑල්ලක් ඉල්ලුවා. කාටවත් නෙවෙයි අක්කගේ පුතුට ගෙනියන්න. අපේ ඇස් වල කඳුළු. ඒ බිස්කට් දෙකම දුවට කන්න කියලා, අළුත්ම බිස්කට් පැකට් දෙකකුත් ඔතලා දුන්නා ගෙදර ගිහින් කන්න. කාලා, තේ බීලා ඉවර උනාම අපි ඇහුවා ඒ දුවගේ විස්තරේ.

මේ දුව ඉගෙනගන්නේ අපේ ගෙවල් වලට ටිකක් එහායින් තියෙන පොඩි ඉස්කෝලෙක නවය වසරේ. ඇගේ මවට කලින් විවාහයට දාව අයියෙක් හා අක්කෙක් ඉන්නවා. ඒ විවාහය ඇත ඇරලා දෙවැනිව කසාද බැඳගත්ත පුරුෂයාගේ දුව තමයි මේ. මේ දුව පොඩි කාලෙදිම ඇගේ තාත්තා අසනීප වෙලා මිය  යනවා. එතැනදී තනිවෙන මේ දරුවෝ ටික අත ඇරලා ඇගේ අම්මා තව විවාහෙකට යොමු වෙනවා.

නිසි අවධානයක්, ආදරයක් නොමැතිකමෙන් තනිවෙන මේ දරුවෝ තුන්දෙනාගෙන් අක්කා අවුරුදු 14දී කසාද බඳිනවා. දැන් ඇයටත් එක වසරේ පුතෙක් ඉන්නවා. මේ දුවත් ඒ දුවත් රැක බලාගන්නේ අක්කගේ මහත්තයා. ඔහුත් කුලී වැඩ කරන්නෙක්. නිශ්චිත ආදායමක් නැතිව දරුවෙක් හා බිරිඳ රකින ඔහුට මේ දරුවා ගැනත් බලන්න වෙලා. ඒ මදිවට ඔහුගේ අම්මත් ඒ ගෙදර. අපිට තේරුම් ගිය විදිහට ඔහුගෙනුත්, ඔහුගේ අම්මගෙනුත් මේ දරුවට කෙනෙහිලිකම්, එහෙම නැත්නම් පල නොකියා පළා බෙදීම් සිද්දවෙනවා. දරිද්‍රතාවට මිනිස්සු අසරණ වෙලා. අපේ ගෙදරට ඇය එන වෙලේදී ඇය අවසාන වරට ආහාරයක් අරන් තිබ්බේ ඊට කලින් දවසේ දවල්ට. මොන තරම් දුක්මුසු තත්වයක්ද? අපි කොච්චර නම් කුණු මළු වල පුරෝලා ඉඳුල් කෑම විසිකරනවා ඇද්ද?

ඉතින් හවස අපි ඇගේ ගෙදෙට්ටම සපත්තු කුට්ටම ගෙනත් දෙන්නම් කියලා පොරොන්දු උනා. අපි තුන්දෙනාටම වැඳලා ඒ දුව යන්න හදන කොට තමයි ඈ දාගෙන ආපු මිරිවැඩි සඟල අපි දැක්කේ. පොඩ්ඩක් පාට අඩු වෙච්ච හැටියේ සෙරෙප්පු දෙක කුණු කුඩේට විසික් කරන සමාජෙක ඇය දාගෙන ආපු සෙරෙප්පු කුට්ටමට තව දුරටත් සෙරෙප්පු කුට්ටමක් කියන්න පුළුවන් කමක් තිබ්බේ නෑ.

අරගත්තට පස්සේ එකම එක පාරක් විතරක් දාපු සපත්තු කුට්ටමකුයි, සැන්ඩ්ල්ස් කුට්ටමකුයි ඩොටී ඒ දුවට දුන්නේ එවෙලේ අළුත් එකක් අරන් දෙන්න තරම් පුළුවන්කමක් නොතිබ්බ නිසා. රබර් කබල වෙනුවට සැන්ඩ්ල්ස් කුට්ටම කකුලට වැටෙද්දී ඇයට ආවේ පුදුම සතුටක්. ඒ අහිංසක හිනාව දැකලා අපිටත් සතුටක් ආවා.

දරුවා ගියාට පස්සේ අපි ආයෙම පාරක් ටවුමට ගිහින් අළුත් සපත්තු කුට්ටමයි, මේස් කුට්ටම් දෙකකුයි ගත්තා. හොඳ වැඩක් කරන්න යන නිසාද මන්දා DSI එකෙන් ඒ ගත්ත බඩු වලට කෑම පෙට්ටියකුත් නොමිලේ දුන්නා. ඔය තෑග්ගට අමතරව පොඩි ඇඳුම් කෑල්ලක් දෙකක් අපි ඒ දරුවට අරගත්තා. ඉතින් ඒ ඔක්කොම ටික ඒ දරුවට දුන වෙලේ ඒ ඇස් වල තිබුනේ පුදුම සතුටක්. අළුත් ඉස්කෝලේ වාරයට ඒ දුව අළුත් සපත්තු කුට්ටම දාගෙන ආඩම්බරෙන් යනවා ඇති. අපිට ඒ ගැන හරි සතුටුයි.

ඒ වගේම අපි ඇයට පොරොන්දු උනා ජනවාරි පාසල් වාරයට අළුත් ගවුම් දෙකක් මහලා දෙන්න. ඒ විතරක් නෙවෙයි, පොත් ලැයිස්තුවත් අරන් දෙන්න. අපි මහ පොහොසත්තු නෙවෙයි, තනි පඩියෙන් ලෝන් ගෙවාගෙන ජීවත් වෙන සාමාන්‍ය මිනිස්සු. එත් අපිටත් වඩා අසරණ මිනිස්සු කොටසක් ඉන්න නිසා ඒ කවුරු හරි වෙනුවෙන් පොඩි දෙයක් හරි කරන්න ලැබිච්ච එකම ලොකු සතුටක්. 

අපි තුන්දෙනා මේ කරපු දේ ගැන Facebook  එකේ මම පොඩි පෝස්ට් එකකුත් දැම්මා. ඒක දැකපු මගේ පොඩි කාලේ යාළුවා ගයාන් කුමාරත්, ටික කලකට කලින් අදුන්ගත්ත මනික් නාකන්දල සහොත් ජනවාරි උදව්වට හෙල්ප් එකක් දෙන්න සෙට් උනා. උඹලා දෙන්නටත් ගොඩක් ස්තූතියි.

දෙමාපියෝ උනාම දරුවෝ ගැන හිතලා වැඩ කරන්න. දරුවෝ නන්නත්තාර කරලා තමන් ලබන සතුට මොකටද? මේ වගේ දරුවෝ අසරණ උනාම අන්තිමට නතර වෙන්නේ කොහෙන්ද? සමාජයෙන් අන්තිමට බැණුම් අහන්නෙත් ඒ අහිංසක දරුවොමයි. වැඩිහිටියන්ගේ පාප කරුම නිසා දුක් විඳින්නේ දරුවෝ. මේ වගේ අහිංසක දරුවෙක් පාර තොටක මුණගැහුනත් ටිකක් ඇහැ කණ දාලා බලන්න පුළුවන් නම් ලොකු දෙයක්. මේ වරත්තු දේශපාලකයෝ එකෙක්වත් අපි ගැනවත් අපේ දරුවෝ ගැනවත් හිතන්නේ නැහැ. එහෙව් එකේ අපිට පුළුවං විදිහට අපිවත් මොනවා හරි කරමු.

මේ මාසේ පඩි ගත්තමත් තව පොඩි දෙයක් කරන්න හිතං ඉන්නවා තවත් අසරණ දරුවෙක් වෙනුවෙන්. ඒ ගැන කියන්න ආයේ එනකම් පුළුවන් නම් රුපියල් සීයකින් හරි අසරණ දරුවෙක් වෙනුවෙන් මොනවා හරි කරන්න.

පුංචි පුතේ

පුංචි දුවේ

ඔවැනි පුතෙක් 

මටත් ඇතේ..

ඒ පුතුටත් 

මේ නුඹටත්

රජ මැදුරක රජ පුතුටත්

වෙනස් ලෙසට 

සළකන්නට

ඇයි දෛවය කුරිරු උණේ....?

ඡායාරූපය උපුටාගත්තකි. ඡායාරූප ශිල්පිනිය මෙලොව කුරිරු බවින් අප හද සසල කරයි...

https://www.facebook.com/ngocbich.hathi/posts/1619274664998232